We zijn allemaal wel eens arrogant. Vaak zelfs zonder dat we het zelf door hebben.
Toen ik een blessure aan mijn arm kreeg en geen gitaar kon spelen, heb ik een tijdje een bijstand uitkering gehad. Ik leefde daarvoor voornamelijk van de muziek, maar dat ging toen even niet meer.
Bij die bijstandsuitkering was het destijds verplicht om één keer per week bij de Roteb te werken. Dit is de Rotterdamse schoonmaakdienst, de vuilnismannen zeg maar.
We kregen speciale schoenen en moesten vroeg opstaan om ons te melden bij een Roteb vestiging.
Dit was natuurlijk geen leuk vooruitzicht.
Ik kende mensen die via de dokter een vrijstelling kregen en had dit ook kunnen doen ivm mijn arm.
Ik had echter het idee dat elke ervaring niet voor niks op mijn pad kwam en ben gewoon gegaan.
Toen ik samen met wat lotgenoten in de kantine zat, besefte ik dat ik me eigenlijk altijd beter had gevoeld dat de schoonmakers en vuilnismannen.
Ik had ze altijd gezien als ‘vieze mensen’.
Ik schrok hiervan, want ik vond mezelf altijd een ruimdenkend, open, menslievend persoon.
Nu zat ik in het zelfde schuitje. Ik ging samen met deze ‘vieze’mensen de straat schoonmaken.
Was ik dan nu ook zo’n vies persoon? Nee, natuurlijk niet. Ik moest mijn beeld van die andere mensen bijstellen om het plaatje weer kloppend te krijgen in mijn hoofd.
Ik besefte dat die mensen misschien minder kansen in het leven hadden gekregen. Sommigen konden misschien niet goed leren. Ik hoorde ook dat er in de CV’s van deze mensen allerlei aparte dingen stonden. Zo zouden er ex-drugsverslaafden en ex-criminelen werken. Ook waren er mensen uit het buitenland die volgens mij slim genoeg waren om iets anders te doen, maar genoegen namen met een baan met een lage status en tevreden waren over het salaris en de lage werkdruk.
Tijdens deze weken kreeg respect voor deze mensen. Ik zag ook hoeveel troep er elke dag door in Rotterdam op straat gegooid werd en als er niemand zou zijn die bereid was dit op te ruimen, werden de straten één grote vuilnisbelt.
Toch was het ook wel vernederend om dit werk te doen. Dit komt vooral door de manier waarop wij naar straatschoonmakers kijken.
Eén keer liep ik op straat te prikken, met een vuilniszak in mijn hand toen iemand vlak voor mijn neus een blikje op de grond gooide. Dat voelde echt naar.
Ook moest ik een keer blozen van schaamte toen een vriend mij ’s ochtend begroette toen ik ergens met een groepje mede wekelijkse plichtvervullers in felgekleurde gele hesjes zat.
Hij liep in pak naar kantoor. Die schaamte zei meer over mij dan over hem. Hij zat er niet mee.
Hij vertelde me later dat hij dacht: “Hard working bluesman”. Ik was eerder een Hardly working red man op dat moment.
Achteraf was het best een leuke tijd.
Zo hadden we vaak leuke diepzinnige gesprekken tijdens het prikken.
Mijn groepje bestond meestal uit een een jurist, administratief medewerker, een muzikant (moi) en iemand met een onduidelijke achtergrond.
Het leuke was dat mensen weinig ego toonden. Niemand kon zich op dat moment beter voelen dan een ander, want we zaten allemaal in hetzelfde schuitje.
Heel vaak deden we heel weinig op zo’n dag. Eén dag reden we alleen maar rondjes met de auto, en deden we de hele dag, 8 uur lang, helemaal niks. We gingen af en toe ergens koffie drinken en iemand vertelde allerlei sterke verhalen over zijn vroegere leven.
Ik zag ook een keer een manager die haar hoofd verstopte in haar capuchon tijdens het werken op straat, omdat ze zo bang was herkend te worden. Zij was echt woedend dat ze dit moest doen en ze had het zwaar.
Ik heb in deze tijd veel mensen ontmoet en van velen hun verhaal heb gehoord.
Ik heb geleerd dat je als mens nooit beter ben dan een ander mens.
Hoe kan de ene bloem beter zijn dan een andere? Hij heeft andere eigenschappen, maar een zonnebloem is niet beter dan een klaproos of een paardenbloem.
Verder besefte ik dat ik me vaak superieur heb gevoeld, bijvoorbeeld omdat ik aan de Universiteit heb gestudeerd, of omdat ik vegetariër was of omdat ik elke dag mediteerde. Gek genoeg kun je beter voelen met de gekste ideeën in je hoofd.
Dit gaf me ook meer begrip voor andermans arrogantie.
Zo lukte het mij om meer te begrijpen hoe mensen zich beter kunnen voelen omdat ze denken tot het superieure ras te behoren, of omdat ze meer geld hebben of een beter geloof hebben..
Wat voor reden je ook hebt om je beter te voelen, het is allemaal onzinnig en absurd..
Mooie bijvangst is dat ik nu ook minder oordeel over arrogante mensen.
Het zou wat zijn. Dan denk ik weer dat ik beter bent dan die arrogante mensen.