Reawaken your Roots
Zaterdag 16 november was ik naar Reawaken your Roots geweest.
Ik zag het programma ergens en dat zag er heel interessant uit.
Joyce de Vries ken ik van de Indische kinderboekjes Lotje (op de Pasar, di Rumah),
Ervine Kraft had ik op Kompuland ontmoet,
Esmay Usmany ken ik van haar prachtige lied ‘’Ik ben omdat zij waren” in de film “Stemmen van naoorlogse generaties”,
Noreen Tatuhey kende ik niet, maar dat klonk wel superinteressant.
Toen ik naar de site van theater Zuidplein ging zag ik alleen plotseling: Onni is een platform voor vrouwen met Aziatische Roots om samen te komen, te delen en elkaar te versterken.
Nu weten mensen die mij kennen dat ik mij over het algemeen wel op mijn gemak voel bij vrouwen met Aziatische Roots, maar ik dacht eigenlijk dat ik daar niet welkom zou zijn. Ik ben een man en dat ik ook Aziatische Roots heb, zien de meeste mensen niet.
Ik heb voor de zekerheid een mailtje gestuurd en kreeg als antwoord: “Als men respectvol is, is iedereen welkom”.
Ik ben dus toch gegaan en ik heb er geen spijt van.
"Ontdek je familiegeschiedenis" was leuk, informatief en verbindend omdat mensen iets over zichzelf vertelden en dit zorgde voor inzicht en herkenning.
Ervine vroeg ons ook om een stamboom te maken inclusief belangrijke mensen die geen familie zijn en dat was interessant omdat ik er mensen opzette van wie ik dat niet had verwacht. Die waren blijkbaar belangrijk voor mij.
Eén punt dat veel naar voren kwam is dat mensen nav hun uiterlijk op een bepaalde manier behandeld worden of vragen krijgen die ze niet prettig vinden. Vaak was het zo dat ze als vreemdeling gezien werden ondanks dat ze hier geboren waren of door adoptie hier al van jongs af aan wonen.
Het was ook fijn om iets over mezelf te vertellen als (w)indo. Ook leuk als dat dan weer herkenbaar is voor andere mensen.
Ik sprak ook iemand die er een aantal jaar geleden voor gekozen had om Moslima te worden.
Ik had vorig jaar ineens veel belangstelling voor de Islam gekregen, maar wist niet precies waarom.
Ik had enige tijd geleden al het inzicht dat in de Indo het Christendom en de Islam samenkomt.
De ZuidoostAziatische voormoeders waren meestal Islamistisch en de voorvaders Christelijk (katholiek, protestant, gereformeerd of anders).
Ze vertelde dat ze in de Islam dingen herkende van de cultuur van haar vader ( Peranakan-Chinees)
Hierdoor besefte ik dat in de Indische cultuur ook nog islamitische elementen zitten, naast typisch Aziatische elementen.
Dat verklaart misschien waarom ik zo geraakt werd door het tweede couplet van Insha Allah van Zaher Main. *
Every time
You commit one more mistake
You feel you can't repent and that it's way too late
You're so confused
Wrong decisions you have made
Haunt your mind and your heart is full shame
But don't despair
And never lose hope
'Cause Allah is always by your side
Insha Allah
Insha Allah
Insha Allah
You'll find your way
Vooral de zinnen:
You're so confused
Wrong decisions you have made
Haunt your mind and your heart is full shame raakten me.
Ik luister ook wel eens naar gospel of worship, maar daar heb ik nooit horen zingen over een hart vol schaamte. Wel wordt gezongen over jezus die voor ieders schulden gestorven is.
De Christelijke cultuur is een schuldcultuur, vooral die afsplitsingen die voortkomen uit de Reformatie zoals protestants, hervormd, gereformeerd etc.
Islamitische culturen zijn meer schaamteculturen.
Ik denk dat Aziatische culturen ook meer schaamteculturen zijn, hoewel schuld hier wel een belangrijke rol speelt. Er wordt continu een schuld gecreëerd, bijvoorbeeld door geschenken, die weer ingelost moet worden, maar dit is een andere soort schuld.
Er zitten ook veel woorden in het Maleis en Indonesië die uit het Arabisch komen, zoals selamat (salaam, vrede) en adat (adah, werktuig, hulpmiddel).
Wat is adat?
Adat (Indonesisch; in het Turks: Adet) betekent "gewoonte" of "traditie". Het woord is afgeleid van het Arabische woord adah (ﻋﺎﺪﺔ, ʿādah, zie artikel: sharia). Adat is de combinatie van (vaak pre-islamitische) sociale leefregels, omgangsnormen en traditionele gebruiken. Voor veel Indonesiërs staat het kennen van (en leven naar) de adat gelijk aan welopgevoed en beschaafd gedrag. Als iemand onbeleefd is of zich onbehouwen gedraagt wordt er wel gezegd: 'tidak tahu adat' (hij of zij kent geen adat, met andere woorden: hij of zij is een barbaar)
Naast de sociale regels van de adat (die van eiland tot eiland en per gebied kunnen verschillen) worden ook traditionele kleding, zang, dans en architectuur als deel van de adat beschouwd. (wikipedia)
Ik denk dat met name in de Adat Arabische Islamitische gedrags- en omgangsvormen zijn.
Hier is voor mij ook nog veel te leren.
Als je je bezig houdt met Indische Roots is dit een aspect waar we niet aan voorbij moeten gaan.
Ook denk ik dat kennis hiervan inzicht kan geven over de botsing van culturen die heeft plaatsgevonden.
Belangrijker vind ik dat het kan bijdragen aan het begrijpen en integreren van de Indische cultuur die doorleeft in onszelf.
Uiteindelijk kwam Esmay Usmany niet maar wel Nona Luca.
Ik had haar ook horen zingen op Kompouland in Utrecht. Ze zingt prachtig, maar ik zou haar wel wel eens alleen met gitaar of piano willen horen ipv dat ze zingt met haar begleidingsmuziek op laptop.
Dat zou volgens mij meer live en intiemer voelen.
Ook het verhaal van ademcouch Noreen Tatuhey was erg interessant en leerzaam.
Van de hapjes van Eva vond ik de Pandan fudge erg bijzonder en lekker.
Die wil ik zeker nog een keer proeven.
De DJ aan het einde van de avond had wat mij betreft wat meer muziek met Aziatische Roots mogen draaien.
Ik vind Graig David ook leuk, maar op zo’n avond zou iets van Via Vallen ook mooi passen, bijv Na na na of Disana Menanti Disini Menunggu, maar waarschijnlijk kent ze dat niet.
Aan het einde van het programma van "Reawaken your roots" gebeurde er ook iets interessants.
Ik sprak met één van de weinige mannen die aanwezig waren. Hij en zijn vrouw gingen afscheid nemen van Joyce en de vrouw achter Onni (ik weet haar naam niet meer).
Hij vertelde dat hij het spannend vond om daar als man naar toe te gaan.
Ik mengde me in het gesprek, maar voelde me een beetje ongemakkelijk. Ik nam maar snel afscheid en bedankte Joyce en de andere vrouw. Het voelde een beetje alsof ik voor mijn beurt ging. Ik voelde me achteraf een beetje als een onbehouwen Europeaan. Had ik me in essentie gedragen zoals de Europeanen zich in Azie gedroegen? De Aziatisch man, vrouw en de organisatrice waren geduldig en goed gemanierd. Ik voelde me achteraf een beetje lomp. Misschien had ik beter even kunnen wachten.
Aan de andere kant was dit weer een kostbaar moment dat tot inzicht leidde.
Comments